niedziela, 26 lutego 2012

O trudach dojazdów

Muszę na wstępie napisać,że mam 2 fobie - mysią i "jeżdżącą".
Mysia,to wiadomo-lęk przed myszami,których obfitość mieliśmy w roku ubiegłym...nawet jakbym się z nimi troszeczkę oswoiła hi hi.
A jeżdżąca,to paniczny wręcz lęk przed jazdą samochodem.
Chyba jestem niespełna rozumu,że zdecydowałam się mieszkać z dala od cywilizacji i codziennie dojeżdżać 25 kilosów w jedną stronę,ale przeważył fakt,że miałam dosyć wegetacji w mieście i oczywiście urok naszego pustkowia.Mieszkamy wszak prawie jak w leśniczówce,sami wśród otaczających nas lasów.
Ale ja nie o tym chciałam..ino o dojazdach:)
Zima ubiegłego roku była "cudna".Bardzo mroźna,bardzo śnieżna i bardzo długa.
Mimo to odśnieżanie było prawie bez zarzutu...poprosiliśmy pana Z. ,który jest odpowiedzialny w naszej cudownej gminie Jeziorany za odśnieżanie,o szczególne traktowanie nowych członków gminy.Zadziałało!!! Pługowy zajeżdżał do nas ok. 5 rano,tak,że mogliśmy śmiała na 7 być w Olsztynie.Nie liczę chyba 2 wolnych dni..kiedy to nie dojechał.Jeden z nich to 2 stycznia.W Nowy Rok jak również w Sylwestra śnieg padał okrutnie...a pługowy chyba się gościł,bo nie przyjechał.No i to wystarczyło...byśmy zostali odcięci od świata(my jak i sąsiednie Frączki).
Przy naszej drodze asfaltowej,a jakże,mamy kawałek asfaltu,który urywa się na kocich łbach w środku wsi,zasypanych było kilkanaście samochodów.Dwa caluśkie dni trwało odkopywanie Studzianki. Dali radę...tylko po takim odśnieżaniu dróżka od nas do wsi to był jeden wielki koszmar...mulda,na muldzie...W obroty poszedł jeepek...inaczej się nie dało wyjechać.Widoki przepiękne...poboczami hałdy po 2 -3 metry śniegu...a nasz wąwóz..coś cudownego.
Jazda do miasta to porażka,maksymalnie 50/ha i to tylko miejscami,bo przecież naszych dróg się nie soli i nie sypie piachem...bo nie ma kaski,takie rzeczy to tylko w miejscach strategicznych,czyli na szczególnie ostrych zakrętach i wzniesieniach.No to jeździliśmy codziennie po lodzie.Aż któregoś ranka,we wsi Gradki,przy prędkości niewielkiej,na równym docinku wpadliśmy w poślizg,postawiło autko w poprzek drogi!!!
Na szczęście Piotrunio jest dobrym kierowcą,wyprowadził samochód,zapalili my...i pojechali dalej.Ja-śmierć w oczach,zamilkłam aż do Olsztyna.Następnego dnia to samo!!! Potem dyskusja na GG ,a może byśmy trochę u córci pomieszkali w Olsztynie???Piotr chce wracać do domu...ale ty Kasieńko zostań...

Wstyd mi się zrobiło...postanowiłam nie wymiękać. Wzięłam tylko dzień urlopu,żeby odpocząć od jazdy.No i wytrzymałam...aż do końca zimy...potem po czarnym asfalcie...to jakby mniejszy strach....
Zdjęć dróżki nie mamy...ale na tych widać ilość śniegu...i kilka argumentów do obrony własnej:)))

3 komentarze:

  1. Ja już przywykłam i do roztopów i do oblodzonych dróg. Jako kierowca nabieram coraz większej wprawy. Al;e jak mi na prostej drodze autko obróciło to miałam nogi jak z waty...Tak więc - rozumiem Cię doskonale!

    OdpowiedzUsuń
  2. Fobia,fobią...każdy jakąś ma :(
    Strach jest normalnym odczuciem ; w przeciwnym razie byłabyś niespełna rozumu Kasiu.
    Oby kolejne zimy były mniej obfite w biały puch...resztę da się przeżyć :)

    OdpowiedzUsuń
  3. ostatnio nocowała u nas moja przyjaciółka, która jest w ciąży i zapewniałam ją, że jeździmy powoli i bezpiecznie, bo naszym autkiem szybko się nie da, kiedy to nagle, również na prostej drodze zarzuciło nas i obróciło autko... Masakra...

    OdpowiedzUsuń